Was DE LEGO® FILM™ een stop-motionfilm?

Was DE LEGO® FILM™ een stop-motionfilm?

Dat was de vraag die iedereen zich stelde na het zien van de film. En waarschijnlijk vroeg jij het je ook af, want anders zou je dit artikel niet lezen. Logisch ook dat je deze vraag hebt. Het was namelijk het doel van de regisseurs om "ervoor te zorgen dat kijkers een beetje in de war werden gebracht en zich zouden afvragen of ze naar een door de computer gegenereerde of stop-motionfilm keken," vertelt production designer Grant Freckelton in 2017 aan Vox.

Helaas is er geen eenduidig antwoord op deze vraag.

Waarom? Omdat de film hybride is. Dit betekent dat er voor de film door de computer gegenereerde animaties van echte LEGO® elementen zijn gebruikt die samen een levensechte stop-motionstijl vormen. (Oh, maak je geen zorgen als je deze zin twee keer hebt moeten lezen... dat moesten wij zelf ook).

In dit artikel leggen we je uit hoe dit nou precies zit, en uiteraard hebben we ook een aantal leuke weetjes voor je in petto!

De regisseurs van beide films wilden niet alleen een leuke film maken, ze wilden er bovenal voor zorgen dat de film er zelfgemaakt uit zou zien. Eigenlijk alsof een kind (en dan wel een kind met een Hollywoodwaardig budget) de film helemaal zelf in elkaar had gezet.

Coregisseur Chris Miller zegt hierover het volgende in de documentaire 'Creating the Bricks' van Warner Bros uit 2015: "Het was het idee om een [stop-motion]film met LEGO stenen zo filmisch mogelijk te maken door middel van verlichting, verschillende camerahoeken en andere effecten die je verwacht bij een live-actionfilm waar een flink budget voor wordt uitgetrokken."

Hoe zijn de regisseurs hierin geslaagd?

Allereerst is het belangrijk om te weten dat er uitsluitend LEGO stenen zijn gebruikt voor de films. De verschillende steden, planeten, sterrenstelsels, voertuigen, etc. zijn allemaal speciaal voor de films ontworpen en gebouwd met echte LEGO onderdelen. Uiteraard zijn de beelden daarna wel gedigitaliseerd, maar alles wat je ziet, is echt.

Aidan Sarsfield, de verantwoordelijke voor de computergraphics, zegt hierover: "De technologie achter de stenen in deze film is echt opvallend. Als er in de film een shot voorbijkomt met duizenden gebouwen, dan weet je dat al die gebouwen stuk voor stuk van LEGO stenen zijn gemaakt." – Creating the Bricks, 2015, Warner Bros.

In de documentaire vertelt Chris Miller dat hier een specifieke gedachte achter zit: "Als je de film op welk moment dan ook stil zet, moet je alles wat je ziet zelf kunnen bouwen." Ook als dat iets complex is als een explosie, een golf of modder die tegen de 'cameralens' spat omdat een losgeslagen LEGO Batmobile™ voorbij komt scheuren.

<br>

De ontwerpers van de film hebben een digitaal vormgevingsprogramma gebruikt om de sets helemaal nauwkeurig te kunnen bouwen. Je zou misschien verwachten dat dit programma onwijs duur en vrijwel onbekend zou zijn, maar niets is minder waar. We hebben namelijk onze eigen, bescheiden digitale bouwtool LEGO Digital Designer gebruikt. Je leest het goed: die tool die iedereen gewoon gratis kan gebruiken!

Toch moesten we er wel rekening mee houden dat we met deze tool alleen de LEGO bouwwerken zelf konden nabootsen (zo konden we onderdelen die niet op elkaar passen, niet aan elkaar bevestigen). De tool kijkt namelijk niet naar het praktische aspect en de bruikbaarheid van de bouwwerken.

Een voorbeeld: de filmmakers van DE LEGO FILM 2™ hadden vooraf bedacht dat Ultrakatty zoveel mogelijk stekels moest krijgen, omdat dat er cool uit zou zien. Tijdens experimenten en tests met echte prototypes realiseerden ze zich echter dat iemand het personage nooit goed zou kunnen vasthouden als het te veel stekels zou hebben.

Nu vraag je je misschien af waarom dat een probleem zou zijn, want zeg nou zelf: het ziet er wél heel cool uit.

Nou, weet je nog dat het het doel van de regisseurs was om ervoor te zorgen dat ieder onderdeel in de film eruit zou zien alsof het door een kind is gemaakt? Als een kind de modellen niet kan vasthouden, zou de film een stuk minder 'realistisch' zijn, en dat zou betekenen dat de filmmakers niet in hun doel zouden slagen. Vanaf dat moment hebben talloze prototypes van de personages de revue gepasseerd voordat ze daadwerkelijk werden goedgekeurd voor de film. Iets wat de filmmakers helemaal niet erg vonden, want zo konden ze zelf ongegeneerd met de modellen spelen... Of ja, zoals ze het zelf noemden: de modellen evalueren.

Weetjestijd! In de liveactionscènes in beide films komen tal van prototypes van de originele personages, sets en voertuigen voorbij!

Terug naar de animatie. Hoewel de film door een computer is gegenereerd, hebben de animators (de Australische animatiestudio Animal Logic) de opdracht gekregen om de stop-motionregels zo goed mogelijk op te volgen. Hierdoor werden de figuren wel wat beperkt in hun bewegingen: ellebogen mochten niet meer buigen, benen konden niet worden uitgestrekt en ga zo maar door. In sommige gevallen werd echter wel een uitzondering gemaakt, bijvoorbeeld wanneer een personage moest 'knikken'. Maar over het algemeen bleef de hoofdregel dat je alles uit een stilstaand beeld uit de film moest kunnen namaken, dus ook de personages.

Uiteraard was alleen het opvolgen van de regels voor stop-motionanimatie niet voldoende om ervoor te zorgen dat de film er zelfgemaakt uit zou komen te zien. Er moesten ook wat foutjes in de film zitten. En die foutjes zijn met een ongekende precisie aan de film toegevoegd. In 'Creating the Bricks' vertelt coregisseur Phil Lord over "het onderzoek en de tests die ze hebben gedaan om afdrukken van vieze vingers op een zo natuurlijk mogelijke manier op de LEGO stenen achter te laten." Gelukkig hebben al die inspanningen wel het gewenste resultaat opgeleverd, zoals je kunt zien bij verschillende personages. Vooral de vlekken op de glanzende Emmet zijn goed zichtbaar.

Zie je die vlekkerige vingerafdrukken?

Daarnaast zijn personages expres met imperfecties ontworpen. Zo is Benny, de ruimtevaarder uit de jaren 80 ontworpen aan de hand van Chris Millers eigen speelgoedastronaut die hij als kind had. Deze had een helm met een bekende ontwerpfout, waardoor deze barstte. (Kleine kanttekening: mogen we dat al zeggen? Is de verjaringstermijn al voorbij, zodat we het over fouten in 40 jaar oude LEGO modellen mogen hebben? Als je deze zin leest, dan is het antwoord “ja... dat denk ik wel”.) Dat is een citaat uit de film, voor degenen die het niet doorhadden.

Dan blijft er nog maar één vraag over: met al het werk dat erin is gaan zitten om alles bouwbaar te maken, de microscopen en maquettes, het eindeloze onderzoek naar imperfecties en alle moeite en productietijd die we erin hebben gestoken om het op een zelfgemaakte stop-motionfilm te laten lijken... Waarom hebben we niet gewoon een stop-motionfilm gemaakt?

Om die vraag te kunnen beantwoorden, verwijzen we je naar het deel van de eerste film dat in de klassieke stop-motionstijl is gemaakt – de aftiteling. Aan dit 3 minuten durende stuk zijn 3 animators van Stoopid Studios (vooral bekend om hun werk aan ‘Robot Chicken’) twee maanden lang fulltime bezig geweest. Voor de ongelooflijke laatste twaalf seconden van de aftiteling, waarin al de eerdere sets tegelijkertijd worden geanimeerd, moesten ALLE 3 de animators 150 LEGO onderdelen per BEELDJE verplaatsen. (!!!)

De tijd en moeite die nodig zouden zijn geweest om die techniek voor de volledige film te gebruiken, is bijna niet te berekenen. Maar gelukkig alleen bijna ... want we hebben het toch kunnen uitvogelen toen de eerste film werd ontwikkeld. Om de hele DE LEGO FILM™ in stop-motion te maken, zouden we 10 jaar en 15 miljoen LEGO onderdelen nodig hebben gehad.

Geïnteresseerd in het maken van je eigen stop-motionanimatie? Lees onze gids met de beste tips en trucs...

Op zoek naar meer?

Bekijk de Welkomstpagina Volwassenen om onze collectie sets en artikelen voor volwassenen te zien!